Maandagochtend en drukker dan normaal, lijkt het.
Met jetlag-syndromen toch om 8.30 opgestaan.
René vertrok net naar het werk.
Het is wel leuk terug thuis zijn, maar...het was ginder in Wilmore en Barlington toch ook goed leven. NY geeft nog steeds die bruisende "buzz in m'n oren". En, ja, ik kan me nog héél levendig het geluid van de vuilkarren voorstellen in "onze" 32nd street om 4u. elke morgen. Maar dat vervaagt en is tenslotte niks naast de fantastische ervaringen. Stel je voor IK HEB ZITTEN SCHETSEN OP EEN BANKJE IN CENTRAL PARK !!! En de Brooklyn Bridge helemaal teneinde gewandeld...uit noodzaak, we moesten dringend een broodjeszaak opzoeken. We zagen het meteen: Brooklyn is Manhattan niet! Hier valt niet te flaneren.
En de Empire State Building ...je staat er op de 102de verdieping en je ziet heel New York, van de bergen voorbij Harlem, over Queens, Brooklyn, ook Long Island. Je ziet de Hudson naar de Oceaan stromen onder de Verazano's-Narrow-Bridge door, Manhattan, Greenwich Village, de tunnels en de treinverbindingen met New Jersey. We zagen alles schitteren in de zon, de blauwe lucht alles omarmend
Washington...gaven we, na ons bezoek aan de memorials en de fameuze cherryblossoms, Pope Leighey House van Lloyd Wright, Georgetown en al de musea, 7 sterren meer. Een heel mooie, groene stad. We waren ook een paar dagen te gast bij heel lieve amerikanen. Allez, Bill is wel een Nieuw Zeelander en heeft samen met z'n amerikaanse vrouw zoon en dochter een heel stukje van de wereld gezien. Ze kennen Aki al sedert ze stage deed in Wilmington 2 jaar terug. Ze is er altijd welkom. Voor mij heel geruststellend natuurlijk, ze is echt niet alleen in die grote,vreemde wereld.
De laatste week mochten we nog genieten van Aki, Fai, Simba, Prisca en Dennis in Baltimore.
We zagen Fai heel leuk zwemmen en speeltjes aanbrengen die we voor haar in het meer gooiden. Ze kreeg er maar niet genoeg van.
We gingen zondags ontbijten, met ontzeggelijk lekkere pannenkoeken en maple-syrup, bacon met eitjes, toast en ham.
Het laatste weekend waren we gelogeerd in het huisje aan de zee, bij de ouders van Sally en Terry. Sally gidste ons een hele dag door een natuurgebied bezuiden Wilmington, waar de Delaware rivier de oceaan bereikt. We zagen heel wat roofvogels, waadvogels, reigers en net ook nog een wegspurtende vos, heel mooi.
Philadelphia, de laatste stad die we bezochten, was ook schitterend en verrasend
Aki en ik hadden geen zin in Musea en lieten René rustig op zijn tempo zijn tour doen in Philadelphia National Museum: Duchamps, Muchat, de impressionisten en nog een heleboel meer. Er is toch wel dagen kijkwerk aan kunstwerken die we hier zelden te zien krijgen.
Aki en ik gingen dus "stad kijken" in plaats van schilderijen zien. Het werd een heel intressant tochtje, Aki was hier al op verkenning geweest. We gingen het nieuwe, heel modern opgevatte theater bekijken, de artistenbuurt, die vlak naast de oude stad ligt, genoten van een ijs in een hippiestijl-ijssalon.
En toen was het tijd om de vlieger terug te nemen in Phila International Airport......
Als je meer amerika-verhaal wil, hou dan m'n kriskras in het oog. Het kan wel een tijdje duren eer ik alles ingetikt krijg....
maandag 28 april 2008
donderdag 17 april 2008
Cloisters in Uptown New York
Donderdag, 17 april.
Vanmorgen gaan we vroeg ontbijten. De franse wijnhandelaar zit ook al aan zo'n piep-, rond tafeltje. Vandaag moet hij klanten zien in de City. Wij gaan een heel stuk metroën, richting noord tot "191 Street". Cloisters bezoeken. Dat ligt op een heuvel waar vroeger een fort stond. Het zicht is prachtig en we genieten van de wandeling door het park. De eekhoorntjes zijn hier minder schuw. Ze schrikken niet van de vele joggers en komen dichtbij. In het museum Cloisters zijn ruines van europese kloosters samengebracht. Na de franse revolutie werden muren, gewelven, wandtapijten, hele kloostergangen verkocht. Een deel kwam uiteindelijk hier terecht. De plaats wordt druk bezocht door scholen en...toeristen als wij.
Hier ten noorden Central Park ziet het er heel anders uit dan in Downtown Manhattan. Op straat hoor je meest spaans of ook veel onverstaanbaars spreken. We dachten er een hapje te eten, maar namen de metro terug tot aan de Metropolitan. In de Met-shop een boekje halen en in 't park gaan zitten, leek een heel goed idee. Onze voeten hadden werkelijk een beetje genoeg van al dat stappen. En, we waren bij Guggenheim langsgeweest, maar die had vandaag vrij! Pech, de groene gids volgende keer beter lezen!
Central Park is heerlijk deze tijd van het jaar. We namen een Hot Dog aan een standje en zochten een plaatsje onder een oude wilg bij de vijver, bij de Turtelpond. Genieten van de bloesems en het gefluit en gekwetter van die rare vogels hier. We zagen een oranje parkiet, een reuze-roodborst, ja ook spreeuwen en duiven. Op de rotsen aan de schaduwkant van de vijver liggen wel 9 waterschildpadden te zonnen. Verder in de vijver zie je tal van kopjes boven water komen, en weer onder en weer boven .....Ik was van plan iets Renoir-Monet-achtig te schetsen, nu met zoveel schilderijen vers in het hoofd, een bonte mengeling... De roeiers op de vijver lijken net bij Auguste en Claude weggelopen en het groen, rimpelend water weerspiegelt de Forsythia en de lichtgroene wilg links aan de overkant. En helemaal aan de andere zijde een monumentaal terras met statige, brede trappen aan weerszijden...alsof straks daar adellijke dames in ruisende jurken en elegante parasolletjes naar beneden zullen zweven. Een fontein spuit waterpluimen uit een gevleugeld figuur, het verfrist mijn aquarel. Ja, ik kan me dikwijls indenken hoe ik het zal schilderen, maar echt in de verf zetten...
We eindigden onze luie namiddag met een "stroll" langs 7th ave. Maar het werd meer een struggle dan een stroll. De werkende new yorkers hadden beslist om ook net nú hun buro's en andere schuiplaatsen te verlaten, richting metro- en treinstations. Ik raakte René kwijt in de drukte. Zoeken had geen zin. Zonder gsm en tenslotte ook nog zonder keycard stond ik om halfzeven voor onze gesloten hotelkamer. In 't kort: geen paniektoestanden. Een briefje bij de deur gelegd voor René. Een flesje Mountaindew en een flesje spuitwater gehaald bij de drogist op Queery Square. En jawel, terug bij kamer 1104 gekomen, was het briefje weg, ...René teruggevonden.
Morgen nog een half dagje New York. Het belooft weer zonnig te worden...
Vanmorgen gaan we vroeg ontbijten. De franse wijnhandelaar zit ook al aan zo'n piep-, rond tafeltje. Vandaag moet hij klanten zien in de City. Wij gaan een heel stuk metroën, richting noord tot "191 Street". Cloisters bezoeken. Dat ligt op een heuvel waar vroeger een fort stond. Het zicht is prachtig en we genieten van de wandeling door het park. De eekhoorntjes zijn hier minder schuw. Ze schrikken niet van de vele joggers en komen dichtbij. In het museum Cloisters zijn ruines van europese kloosters samengebracht. Na de franse revolutie werden muren, gewelven, wandtapijten, hele kloostergangen verkocht. Een deel kwam uiteindelijk hier terecht. De plaats wordt druk bezocht door scholen en...toeristen als wij.
Hier ten noorden Central Park ziet het er heel anders uit dan in Downtown Manhattan. Op straat hoor je meest spaans of ook veel onverstaanbaars spreken. We dachten er een hapje te eten, maar namen de metro terug tot aan de Metropolitan. In de Met-shop een boekje halen en in 't park gaan zitten, leek een heel goed idee. Onze voeten hadden werkelijk een beetje genoeg van al dat stappen. En, we waren bij Guggenheim langsgeweest, maar die had vandaag vrij! Pech, de groene gids volgende keer beter lezen!
Central Park is heerlijk deze tijd van het jaar. We namen een Hot Dog aan een standje en zochten een plaatsje onder een oude wilg bij de vijver, bij de Turtelpond. Genieten van de bloesems en het gefluit en gekwetter van die rare vogels hier. We zagen een oranje parkiet, een reuze-roodborst, ja ook spreeuwen en duiven. Op de rotsen aan de schaduwkant van de vijver liggen wel 9 waterschildpadden te zonnen. Verder in de vijver zie je tal van kopjes boven water komen, en weer onder en weer boven .....Ik was van plan iets Renoir-Monet-achtig te schetsen, nu met zoveel schilderijen vers in het hoofd, een bonte mengeling... De roeiers op de vijver lijken net bij Auguste en Claude weggelopen en het groen, rimpelend water weerspiegelt de Forsythia en de lichtgroene wilg links aan de overkant. En helemaal aan de andere zijde een monumentaal terras met statige, brede trappen aan weerszijden...alsof straks daar adellijke dames in ruisende jurken en elegante parasolletjes naar beneden zullen zweven. Een fontein spuit waterpluimen uit een gevleugeld figuur, het verfrist mijn aquarel. Ja, ik kan me dikwijls indenken hoe ik het zal schilderen, maar echt in de verf zetten...
We eindigden onze luie namiddag met een "stroll" langs 7th ave. Maar het werd meer een struggle dan een stroll. De werkende new yorkers hadden beslist om ook net nú hun buro's en andere schuiplaatsen te verlaten, richting metro- en treinstations. Ik raakte René kwijt in de drukte. Zoeken had geen zin. Zonder gsm en tenslotte ook nog zonder keycard stond ik om halfzeven voor onze gesloten hotelkamer. In 't kort: geen paniektoestanden. Een briefje bij de deur gelegd voor René. Een flesje Mountaindew en een flesje spuitwater gehaald bij de drogist op Queery Square. En jawel, terug bij kamer 1104 gekomen, was het briefje weg, ...René teruggevonden.
Morgen nog een half dagje New York. Het belooft weer zonnig te worden...
woensdag 16 april 2008
Brooklyn Bridge !
16 april
Onze 3de dag New York, om precies te zijn 3 1/2 dag.
Na veel kunst bekijken in het Metropolitan Museum gisteren, kiezen we voor een "stap"-dag vandaag, de Brooklyn Bridge dag.
En er is er maar 1 die weet wat Brooklyn Bridge voor mij betekent.
Twee jaar geleden crossten we door Manhattan bij gemiddeld - 5° en een snijdig briesje dat uit de Hudson scheen te waaien. Tim moest me voortdurend corrigeren:
" Nee, mama, die andere daar is Brooklyn Bridge."
Naast Greenwich Village en Jimmy Hendrickx, de Empire State, Time square, Central Park.....had ik ook over Brooklyn Bridge willen stappen tot in Brooklyn.
Vandaag is het wel gelukt.
Het is of ik een top heb bereikt en veilig weer beneden geraakte.
In de vrieskou er voor het eerst van gedroomd en nu, onder een stralend zonnetje, bij een milde 16°, hebben we "het" gedaan.Het geeft me het zalig gevoel een stuk avontuur beleefd te hebben.
We stapten nog meer vandaag, in 't zonnetje. Langs de Hudson ook, we zagen madame Liberté, de reuzengoudblokken aan de New York Stock Exchange, de bronzen Stier, Wallstreet.....maar nu ga ik slapen. Daarvoor moet ik eerst weer een stukje klimmen. Op ons hotelbed liggen namelijk 2 reuzenmatrassen van elk minstens 40 cm dik. Is dat nu omdat ze in inchen meten?........
Slaapwel.....Brooklyn Bridge....Brooklyn Bridge.
Onze 3de dag New York, om precies te zijn 3 1/2 dag.
Na veel kunst bekijken in het Metropolitan Museum gisteren, kiezen we voor een "stap"-dag vandaag, de Brooklyn Bridge dag.
En er is er maar 1 die weet wat Brooklyn Bridge voor mij betekent.
Twee jaar geleden crossten we door Manhattan bij gemiddeld - 5° en een snijdig briesje dat uit de Hudson scheen te waaien. Tim moest me voortdurend corrigeren:
" Nee, mama, die andere daar is Brooklyn Bridge."
Naast Greenwich Village en Jimmy Hendrickx, de Empire State, Time square, Central Park.....had ik ook over Brooklyn Bridge willen stappen tot in Brooklyn.
Vandaag is het wel gelukt.
Het is of ik een top heb bereikt en veilig weer beneden geraakte.
In de vrieskou er voor het eerst van gedroomd en nu, onder een stralend zonnetje, bij een milde 16°, hebben we "het" gedaan.Het geeft me het zalig gevoel een stuk avontuur beleefd te hebben.
Tim zal die lichte euforie best begrijpen...
We stapten nog meer vandaag, in 't zonnetje. Langs de Hudson ook, we zagen madame Liberté, de reuzengoudblokken aan de New York Stock Exchange, de bronzen Stier, Wallstreet.....maar nu ga ik slapen. Daarvoor moet ik eerst weer een stukje klimmen. Op ons hotelbed liggen namelijk 2 reuzenmatrassen van elk minstens 40 cm dik. Is dat nu omdat ze in inchen meten?........
Slaapwel.....Brooklyn Bridge....Brooklyn Bridge.
zondag 13 april 2008
New York, New York...
Hallo Aki en hallo allemaal die ik vanavond toch een berichtje wil sturen na een méér dan bezige week.
Het eerste is vooral voor Aki bedoeld, namelijk het zeer lokale nieuws dat we met 45 minuten vertraging in Penn Station - Manhattan aankwamen.
We moesten wachten om de tunnel in te duiken met onze Amtrak 194, er moesten eerst nog vier treinen bovengronds komen.
De trein maakte wel 6 stops tussen Baltimore en New York en het traject leek weinig op wat ik vorige keer door het raampje kon zien. Ze hebben 't opgekuist, Tim!
Geloof het of niet, er stond werkelijk een hele menigte amerikanen te juichen toen we eindelijk het stationsgebouw verlieten. Wat een aanmoediging, wat een begin van ons New York avontuur... ze waren allemaal gelijk gekleed, echt feestelijk... Ja, het waren de supporters van de New York Rangers die vanavond moeten spelen! Een hels kabaal.
Het hotel vlotjes gevonden. Red Roof Inn ligt in een straat met Tientallen japanse en koreaanse restaurantjes. Heerlijk...
Vanavond gaan we , na een korte rust en opfrissing toch even tot aan Time Square, genieten van de spetterende neonverlichting en de New Yorkse drukte.
De zondagavond komen er veel terug van een weekendje-stad-uit en zo te horen geeft dat veel getoeter.
Er is dus nog René's blog van gister te lezen, voor wie nog mee wil.
Hij blijft het volhouden hé.
Ik had echt geen tijd. Er moest toch met de hond gespeeld worden en een beetje met Aki's huishoudelijke ditjes en datjes helpen en gistermorgen lieten we Fai lekker los lopen in een enorm park in de buurt, nogal een wild park, we zagen er 5 reeën wegspurten.
Nu, het "stad" in.
Lieve groetjes allemaal en tot gauw,
Martine en co.
Het eerste is vooral voor Aki bedoeld, namelijk het zeer lokale nieuws dat we met 45 minuten vertraging in Penn Station - Manhattan aankwamen.
We moesten wachten om de tunnel in te duiken met onze Amtrak 194, er moesten eerst nog vier treinen bovengronds komen.
De trein maakte wel 6 stops tussen Baltimore en New York en het traject leek weinig op wat ik vorige keer door het raampje kon zien. Ze hebben 't opgekuist, Tim!
Geloof het of niet, er stond werkelijk een hele menigte amerikanen te juichen toen we eindelijk het stationsgebouw verlieten. Wat een aanmoediging, wat een begin van ons New York avontuur... ze waren allemaal gelijk gekleed, echt feestelijk... Ja, het waren de supporters van de New York Rangers die vanavond moeten spelen! Een hels kabaal.
Het hotel vlotjes gevonden. Red Roof Inn ligt in een straat met Tientallen japanse en koreaanse restaurantjes. Heerlijk...
Vanavond gaan we , na een korte rust en opfrissing toch even tot aan Time Square, genieten van de spetterende neonverlichting en de New Yorkse drukte.
De zondagavond komen er veel terug van een weekendje-stad-uit en zo te horen geeft dat veel getoeter.
Er is dus nog René's blog van gister te lezen, voor wie nog mee wil.
Hij blijft het volhouden hé.
Ik had echt geen tijd. Er moest toch met de hond gespeeld worden en een beetje met Aki's huishoudelijke ditjes en datjes helpen en gistermorgen lieten we Fai lekker los lopen in een enorm park in de buurt, nogal een wild park, we zagen er 5 reeën wegspurten.
Nu, het "stad" in.
Lieve groetjes allemaal en tot gauw,
Martine en co.
donderdag 10 april 2008
Terug naar de Far West - Eerste deel.
4 april - Zaventem - 10.20h.
Een rare dag, zoals dikwijls wanneer je op reis vertrekt. Je staat op met het gevoel dat er iets niet in orde is en dat wat je vandaag gaat doen niet goed te omschrijven valt. Het inpakken is gister vlot gegaan, zelfs de handbagage. In het klein zwart valiesje kon nog net de " droombeer", een kado van Aki toen ik eens opgenomen was in de kliniek in Mortsel.
De taxi is op tijd. Een "staiton-wagen", een beetje "shabby" looking net als de chauffeur. We rijden 2 keer de blok rond omdat "Shabby" de Borrekeslaan mist.
"René, als hij nu nóg eens de blok doet, gaan we met onze auto naar Zaventem...."
Die dreiging was helemaal niet nodig.
We stonden om 8.45h al met onze 3 valiezen en handbagage in de vertrekhall. Heel goed op tijd voor onze US Airways vlucht van 12.45h. !
Fantastisch, nu is er ook tijd om dit boekje in te huldigen, met een proloogje. Ik moet nog een echte goede titel zoeken...
Op vlucht USAir 751 - 17.20h. belgische tijd.
Puur verwennerij, superdelux brede zetels en 3 stewards om 11 passagiers te bedienen.
Ryan Air mocht best een kijkje komen nemen. Lui ontspannen, doet goed na de drukte van werk, inpakken, inkopen en niks vergeten.
Zelfs tijd om een krant te lezen, stel je voor. Er is een artikel over het boek van een Oekraïns schrijfster ...het komt pas in 2009 uit in het nederlands. Daar kijk ik naar uit.
-Verder lezen, dat kort de tijd. -
Ik denk terug naar het begin van de reis, de laatste security-controle voor we op de vlieger mochten, aan Gate 38. René was al door de controle. Dezelfde agent bekeek dan mijn pas en zag een piepklein stickertje op de achterflap. Ik vond het een beetje raar dat hij er me attent top maakte. Maar met z'n vraag "Waar komt het vandaan?" maakte hij me aan het schrikken. Hoe weet ik nu hoe dat stickertje er gekomen is?
"A-ah, u moet terug tot bij de mevrouw aan de bali." -"Maar, m'n echtgenoot heeft ook zo'n stickertje op zijn pas." René was teruggekomen tot bij de agent. Dat maakte het er niet beter op want zijn minuscuul stickertje was geparafeerd en het mijne niet! Echt, ik wist niet wat er me nu te wachten stond. Terug naar huis? Of?Terug naar de mevrouw aan de balie dus. Er volgde een kruisverhoor: Wie heeft dat stickertje erop geplakt? Hoe zag die persoon eruit? ? Heef hij u gevraagd wat er in uw bagage zat? Welke vragen heeft hij u nog gesteld? Natuurlijk wist niet alles meer. Dus begonnen ze de vragenlijst van vooraf aan: heeft hij dat gevraagd? en dit en dat?..., helemaal zoals bij het inchecken van de bagage. Daarmee was het nog niet af. Ik moest nog aan een blonde veiligheidsagente gaan vragen of ze mij gezien had bij het inchecken van de bagage. Ze zei toch wel "nee" zeker. Dan moest ik de "chap" beschrijven die aan het incheken van de valiezen had gestaan, een zwarte-zwarte die net begon aan z'n stage, leek het me... en toen mocht ik ineens door. Eindelijk weer een stap dichter bij Baltimore...
Onder het schrijven van dit stukje is er turbulentie opetreden, we waren de USA al redelijk dicht genaderd, dacht ik.
Hier boven de wolken is het prachtig zonnig. Hoe zou het bij Aki daar beneden zijn?
En dat er voor meer veiligheid gezorgd is na 9.11, dat is zeker.
Na het incident aan de check -in was het nog niet gedaan. Een half uurtje geleden stapte ik naar het toilet, passeerde de stewart en knikte. Een vriendelijk "How are you, ma'm?" En dan heel professioneel: Op welke rij zit u? Nummer van uw zitplaats? Hoe vond u het eten? Welke menu hebt u gekozen?
Echt voor ik een volgende keer een vliegtuig opstap, volg ik eerst weer geheugentraining.
5 april. - James 6 maand -
- Ja, James is een half jaar oud geworden.
Om 4h. deze morgen al wakker. Wachten op de eerste vogelgeluiden...maar het blijft stil en ik, slaap nog even terug in. Om kwart voor vijf is het nog steeds donker. Een kat miauwt ergens in huis. Simba? Dat is de zwarte kater van Aki en Dennis. Hij krabt aan de andere slaapkamerdeur. Simba wil vast bij Aki op het bed slapen. Dat doen meer katten... onze Sprokkel ook;
Nog even dommelen en omdraaien en ja, daar zingt toch eiNdelijk een wakkere vogel de zon vanachter de horizon. Ik hou het in bed niet meer uit. Als ik onze deur voorzichtig op een kiertje open, steekt er meteen een zwarte bere-snoet tussen, Fai. Ze begroet me uitbunig en nat. Ik ben meteen gewassen.
Een rare dag, zoals dikwijls wanneer je op reis vertrekt. Je staat op met het gevoel dat er iets niet in orde is en dat wat je vandaag gaat doen niet goed te omschrijven valt. Het inpakken is gister vlot gegaan, zelfs de handbagage. In het klein zwart valiesje kon nog net de " droombeer", een kado van Aki toen ik eens opgenomen was in de kliniek in Mortsel.
De taxi is op tijd. Een "staiton-wagen", een beetje "shabby" looking net als de chauffeur. We rijden 2 keer de blok rond omdat "Shabby" de Borrekeslaan mist.
"René, als hij nu nóg eens de blok doet, gaan we met onze auto naar Zaventem...."
Die dreiging was helemaal niet nodig.
We stonden om 8.45h al met onze 3 valiezen en handbagage in de vertrekhall. Heel goed op tijd voor onze US Airways vlucht van 12.45h. !
Fantastisch, nu is er ook tijd om dit boekje in te huldigen, met een proloogje. Ik moet nog een echte goede titel zoeken...
Op vlucht USAir 751 - 17.20h. belgische tijd.
Puur verwennerij, superdelux brede zetels en 3 stewards om 11 passagiers te bedienen.
Ryan Air mocht best een kijkje komen nemen. Lui ontspannen, doet goed na de drukte van werk, inpakken, inkopen en niks vergeten.
Zelfs tijd om een krant te lezen, stel je voor. Er is een artikel over het boek van een Oekraïns schrijfster ...het komt pas in 2009 uit in het nederlands. Daar kijk ik naar uit.
-Verder lezen, dat kort de tijd. -
Ik denk terug naar het begin van de reis, de laatste security-controle voor we op de vlieger mochten, aan Gate 38. René was al door de controle. Dezelfde agent bekeek dan mijn pas en zag een piepklein stickertje op de achterflap. Ik vond het een beetje raar dat hij er me attent top maakte. Maar met z'n vraag "Waar komt het vandaan?" maakte hij me aan het schrikken. Hoe weet ik nu hoe dat stickertje er gekomen is?
"A-ah, u moet terug tot bij de mevrouw aan de bali." -"Maar, m'n echtgenoot heeft ook zo'n stickertje op zijn pas." René was teruggekomen tot bij de agent. Dat maakte het er niet beter op want zijn minuscuul stickertje was geparafeerd en het mijne niet! Echt, ik wist niet wat er me nu te wachten stond. Terug naar huis? Of?Terug naar de mevrouw aan de balie dus. Er volgde een kruisverhoor: Wie heeft dat stickertje erop geplakt? Hoe zag die persoon eruit? ? Heef hij u gevraagd wat er in uw bagage zat? Welke vragen heeft hij u nog gesteld? Natuurlijk wist niet alles meer. Dus begonnen ze de vragenlijst van vooraf aan: heeft hij dat gevraagd? en dit en dat?..., helemaal zoals bij het inchecken van de bagage. Daarmee was het nog niet af. Ik moest nog aan een blonde veiligheidsagente gaan vragen of ze mij gezien had bij het inchecken van de bagage. Ze zei toch wel "nee" zeker. Dan moest ik de "chap" beschrijven die aan het incheken van de valiezen had gestaan, een zwarte-zwarte die net begon aan z'n stage, leek het me... en toen mocht ik ineens door. Eindelijk weer een stap dichter bij Baltimore...
Onder het schrijven van dit stukje is er turbulentie opetreden, we waren de USA al redelijk dicht genaderd, dacht ik.
Hier boven de wolken is het prachtig zonnig. Hoe zou het bij Aki daar beneden zijn?
En dat er voor meer veiligheid gezorgd is na 9.11, dat is zeker.
Na het incident aan de check -in was het nog niet gedaan. Een half uurtje geleden stapte ik naar het toilet, passeerde de stewart en knikte. Een vriendelijk "How are you, ma'm?" En dan heel professioneel: Op welke rij zit u? Nummer van uw zitplaats? Hoe vond u het eten? Welke menu hebt u gekozen?
Echt voor ik een volgende keer een vliegtuig opstap, volg ik eerst weer geheugentraining.
5 april. - James 6 maand -
- Ja, James is een half jaar oud geworden.
Om 4h. deze morgen al wakker. Wachten op de eerste vogelgeluiden...maar het blijft stil en ik, slaap nog even terug in. Om kwart voor vijf is het nog steeds donker. Een kat miauwt ergens in huis. Simba? Dat is de zwarte kater van Aki en Dennis. Hij krabt aan de andere slaapkamerdeur. Simba wil vast bij Aki op het bed slapen. Dat doen meer katten... onze Sprokkel ook;
Nog even dommelen en omdraaien en ja, daar zingt toch eiNdelijk een wakkere vogel de zon vanachter de horizon. Ik hou het in bed niet meer uit. Als ik onze deur voorzichtig op een kiertje open, steekt er meteen een zwarte bere-snoet tussen, Fai. Ze begroet me uitbunig en nat. Ik ben meteen gewassen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
